Bir akşamüstü vuruyorum yine kendimi sokaklara. Hava soğuk, içimi ürpertiyor esinti. Burnumun soğuktan kızardığını hissediyorum. Yürümeye devam ediyorum aldırış etmeden havaya. Ardından denize karşı bir çay bahçesine oturuyorum. Ah be diyorum! Ne güzel olurdu sevseydi beni. Yine senli yazılar yazmak istiyorum. Cebimdeki boş kağıtları çıkarıyorum. Yazmaya koyuluyorum yine. Kağıtlar senin adınla başlayıp senin adınla son buluyor nihayet. Bakıyorum da şöyle bir hiç benim olamayacağın yazılarımdan bile belli. Hayallerimi süsleyen sen aslında ne kadar da uzaksın bana. Fark ediyorum. Bırakıyorum kağıdı kalemi.
Düşüncelere dalıyorum. Son artık diyorum. Bir daha yazmayacağım sana dair. Hissizleşmek istiyorum sana karşı. Ne mümkün ama! Seni yaşamak varken, sadece yazarak anlatmak yoruyor beni. Nasılda aptallaştırıyor bu kara sevdan. Hiç ister miydim kalbimde yer etmeni? Öpüşünü, sarılışını heyecanla beklerken, hasretinle can çekişiyorum adeta. Sadece düşünüyorum sessizce bir çay bahçesinde. Gözlerimden yaşlar süzülüyor. İlk defa bu kadar acı çektiğimi görüyorum. Bir akşamüstü kalbimin gerçekten sızladığını hissediyorum. Deniz bana ferahlık vermiyor, ruhumu daraltıyor sanki. Kalkıyorum ayağa. Omuzlarımda yük, başım eğik. Yine senli düşlerle yoluma devam ediyorum arkamda dalgaların sesini bırakarak..
Kültür Çıkmazı Dergisi 6.sayısı yazımdan
