Sonsuz

O kadar güzel bakıyorsun ki gözlerimin içine alamıyorum gözlerimi senden. Hep sana bakma isteği, hep seninle zaman geçirme isteği var içimde. Bir tek senin düşünceli konuşman beni mutlu ediyor. Bir tek seninle olmak mutlu ediyor. Sen üzgünken, moralin bozukken benimde suratım asılıyor, seninle biraz muhabbet etsek yüzümde güller açıyor. Ne yaptın bana bilemiyorum ama bildiğim tek bir şey var karamsar düşüncelerimden uzaklaştırdın beni çünkü seni düşünürken asla düşmüyor yüzüm.

Bu ne kadar sürecek bilmiyorum aslında bitsin istemiyorum. Uzaktan uzağa bile olsa seninle aynı yerde olduğumu bilmek bana yetiyor. Böyle mutluyum ve mutluluğumun böyle devam etmesini istiyorum. Aslında sonunu bile bile yine umutlandırıyorum kendimi. Bir platoniklik bu kadar mı güzel yaşanır! Yaşanıyormuş işte ellerine tutamadan yüzüne dokunamadan yaşanıyormuş anladım.

Şikayetim yok ama bu durumdan, dediğim gibi mutluyum. Mutlu olmak için birlikte olmamamıza da gerek yok belki birlikte olsak daha da zor olurdu bizim için sonu. Ben hayallerimde hep en güzelini hayal ettim, gerçekmişcesine düşündüm ve sonunda mutlu uykuya daldım. İnsan aslında böyle umutsuzluk içindeyken nasıl mutlu olmak için uğraşırmış anladım. Biraz pollyannacılık biraz hayal gücümle ben seninle mutluluğu bile yaşadım. Böylesi en güzeli, böylesi en zoru çünkü umutlar sonsuz ve ben sonsuzluğumda seninle güzel anılar biriktirdim hayatımda.

Veda

Sana bir mektup yazmak istedim. Hiçbir zaman cesaret edip yüz yüzeyken söyleyemediğim şeyleri, kağıda döküp içimi rahatlatmaktı biraz benimki. Eskiye dönüp düşündüm. Keşke dedim, keşke söyleseymişim. Pişmanlığımı o gün anladım. Söylesem ne kaybederdim ki.. Ya istemezdin ya da yüzümü güldüren o istediğim şey gerçekleşirdi ve benim olurdun. Zaten söyleyememe rağmen yüz yüze bile bakmıyorken, ha o zaman kaybetmişim ha biraz daha geç ne fark edecekti ki..

Mektupta senden benden bizden bahsettim. Olmayan bizden.. Yıllardır kurduğum hayalleri sayfalarca yazdım sana. Yazdım ama benimki gerçekten de sadece hayallerden ibaretti. O mektup senin eline geçmeyecekti hiçbir zaman biliyorum. Kendi kendimi ne kadar umutlandırsam da kalbim asla kabul etmese de biliyordum birlikte olamayacağımızı.

Ben şimdi pişmanlıklarım ve keşkelerimle dolu hayatımda yaşamaya çalışıyorum. Beynimi karıncalandırıyor düşünceler, hayaller.. Gözümde canlanıyor bir bir yaşayamadıklarımız. İçimde bitmesi gereken o umut azalmıyor da gün geçtikçe daha da artıyor sanki. Seni hiç görmeden, sesini duyamadan, fotoğraflarına baka baka umudumu yitirmemeye çalışıyorum ama nafile.


Şimdi elimde fotoğrafın, iç çeke çeke bakıyorum gözlerinin içine. Söylemek istediğim çok şey varken anlamlı gözlerin izin vermiyor söyleyeceklerime. Bir veda etmeliydim artık sana bu mektup seninle ilgili son yazımdı benim. İçimi sayfalara kustum ve rahatladım. Bu uzun ve zor dönemi kağıtlara döktükten sonra kapatmak kolay olmayacaktı elbette ki ama alışacağım nasılsa.. Elveda..