Bu aralar çok garip hissediyorum. Sensizliğin acısını daha fazla
anlıyorum artık. Bir zamanlar her düşüncem sen iken şimdi sensiz hayatımda
hayaller kurmaya çalışıyorum. Asla içimdeki ümit bitmiyor. Hep yeniden
canlanıyor senin olma isteğim. Neden bilmiyorum ama içimdeki ümit azalacağına
gün geçtikçe artıyor. Kendimi durdurmaya çalışıyorum ama nafile. Kalbim ve
beynim farklı şeyler söylerken kazanan hep kalbimin hissettiği oluyor.
Mantığımı kaybediyorum senli konularda.
Biliyor musun gerçekten sana karşı çok ümit doluydum. Her gece gözlerimi kapatıp istediğim hayali kuruyordum seninle ilgili ve uykuya seninle dalıyordum. Bazen rüyamda görmek için yalvarıyordum. Hayallerimle birlikte daha da umutlandım. Sanki o hayaller gerçek olacakmış gibi düşünüp durdum günlerce aylarca.
Seninle ilgili ne kadar çok anlatacak şeyim var oysaki.. Konu sen
olunca bütün bildiklerimi unutuyorum. Düşünceler donup kalıyor, parmaklarımı
hareket ettiremiyorum. Seni anlatacak nice söz varken ben hiçbirini
kullanamıyorum ve sana anlatamadığım için sadece susuyorum. Çaresizce, sadece izlemekle yetiniyorum uzaktan. Öyle ki sesimi duyuramıyorum çünkü o içimde büyüyen köklü ağaç sanki yakılmış ve külleri kalmış gibi. İçimde külleri kalmasına rağmen hala kor gibi yakıyor yüreğimi.
Ve ben hayatıma sensiz ama senli devam etmeye çalışıyorum. Beni kendinden mahrum ettiğin gibi hayallerimden de mahrum etme olur mu?
Ve ben hayatıma sensiz ama senli devam etmeye çalışıyorum. Beni kendinden mahrum ettiğin gibi hayallerimden de mahrum etme olur mu?
