Senli Sensiz

Bu aralar çok garip hissediyorum. Sensizliğin acısını daha fazla anlıyorum artık. Bir zamanlar her düşüncem sen iken şimdi sensiz hayatımda hayaller kurmaya çalışıyorum. Asla içimdeki ümit bitmiyor. Hep yeniden canlanıyor senin olma isteğim. Neden bilmiyorum ama içimdeki ümit azalacağına gün geçtikçe artıyor. Kendimi durdurmaya çalışıyorum ama nafile. Kalbim ve beynim farklı şeyler söylerken kazanan hep kalbimin hissettiği oluyor. Mantığımı kaybediyorum senli konularda. 

Biliyor musun gerçekten sana karşı çok ümit doluydum. Her gece gözlerimi kapatıp istediğim hayali kuruyordum seninle ilgili ve uykuya seninle dalıyordum. Bazen rüyamda görmek için yalvarıyordum. Hayallerimle birlikte daha da umutlandım. Sanki o hayaller gerçek olacakmış gibi düşünüp durdum günlerce aylarca. 

Seninle ilgili ne kadar çok anlatacak şeyim var oysaki.. Konu sen olunca bütün bildiklerimi unutuyorum. Düşünceler donup kalıyor, parmaklarımı hareket ettiremiyorum. Seni anlatacak nice söz varken ben hiçbirini kullanamıyorum ve sana anlatamadığım için sadece susuyorum. Çaresizce, sadece izlemekle yetiniyorum uzaktan. Öyle ki sesimi duyuramıyorum çünkü o içimde büyüyen köklü ağaç sanki yakılmış ve külleri kalmış gibi. İçimde külleri kalmasına rağmen hala kor gibi yakıyor yüreğimi.

Ve ben hayatıma sensiz ama senli devam etmeye çalışıyorum. Beni kendinden mahrum ettiğin gibi hayallerimden de mahrum etme olur mu?

Sensizliği anlamak

Ben hep senden asla vazgeçemeyeceğimi düşünürdüm. Bana öyle umutlar verirdin ki sensiz bir an bile düşünemezdim. Söylediğin sözler, mimiklerin sanki hepsi doğruymuş gibi sanki sen gerçekten beni seviyormuşsun gibiydi. Ağzın o kadar güzel laf yapıyordu ki kanıyordum işte sana. Zaten beni sevmeni istiyordum bir de sen böyle şeyler deyince uçuyordum havalara. 

Sonra düşüncelere daldım. Bazı şeylerde bir terslik vardı. Biraz gözümü açınca farkettim ki bana özel yapmıyordun bu davranışlarını. Oysa ne kadar da güzel umut veriyordun bana. Ne hayaller kurmuştum o umutlarla. Ben bunları farkediğimde hayallerimde suya düşmüştü. Umutlarımın tükenmesini istedim sessizce. Hayatımdan sessiz sedasız çıkıp gitmeni. Öyle yaptın zaten. Büyük bir acıyla baş başa bıraktın beni. Ne kadar alışmıştım sana. Ne kadar da bir bütün olmuştuk halbuki. Tek istediğim artık hayatımdan tamamen çıkmandı. Tek bir şeyin bile seni hatırlatmasını istemiyordum. Ama sen her fırsatta hatırlattın kendini bana. Sanki hiçbir şey olmamış gibi, sanki beni hiç yaralamamışsın gibi. Her seferinde tekrar tekrar beni seviyormuşsun gibi hissettirdin. Ve ben sana hep mağlup oldum. Sana karşı gelemedim. 

En son bana mesajlar attığında, beni aradığında içimden bir şeylerin seni istemediğini hissettim. Her saniyemde seni düşünürken şimdilerde aklıma bile gelmemeye başladın. Ne kadar da basitmiş aslında sensizlik anladım. Biraz geç oldu ama anladım..

Yazmak sana dair..

İnsan mutluyken yazamaz derler ya doğruymuş. Mutsuz olduğumuzda ya da moralimiz bozuk olduğunda kelimeler bir bir dökülürken dudaklardan kağıtlara, mutluyken kalemi elimize alamaz hale geliyoruz. Mutsuzken her anımızda yazı yazma isteği varken mutlu olduğumuz zamanda aklımıza hiçbir şey gelmiyor. Bu nedenden dolayıdır ki şiirlerde özlem, acı, hasret, aşk kokulu yazılar var.. Gözlerden yaş akarken ıslanan kağıda yazı yazmanın verdiği rahatlama var. Mutluyken gözlerimiz parlarken mutsuzken sığınacak tek yeri kağıtlarda buluyoruz. Ki bu yüzden insanlar üzgünken şaheser niteliğinde yazılar çıkıyor.. Hasret çekmeseydik veyahut aşk acısı yaşamasaydık nasıl çıkacaktı bu kadar eser?  Hep mutlu olsaydık ya da? Velhasıl mutsuz olmanında bir güzelliği var. İçimizdekileri dökmek için, insanlara haykırmak için bir uğraşımız var. Ne mutlu ki bize yazacak çok şey var..

İnsanlık

Bir balık olsam denizin derinliklerinde, özgürce yüzebilsem. Büyük balıklara yem olmadan, kendi başıma süzüle süzüle berrak sularda. Ya da bir kuş olsam havada özgürce uçabilsem. Yorulduğumda bir ağacın dalına konabilsem ya da bir sahilde kumların üzerine. Bir aslan olsam mesela ormanların kralı olup her istediğimi yapabilsem. Özgürce kükreyip özgürce koşabilsem. Mesela bir fil olsam istediğim gibi hareket etsem yavaş yavaş. Güzel anılar biriktirsem ve hiç unutmasam. Ya da bir koala olsam asla bırakmadan sımsıkı sarılsam ağaçlara. Mesela bir at olsam dört nala koşsam yorulmadan. Ya da bir maymun olsam saf saf hareketler yapsam ve kimse demese ne yapıyor bu diye. Mesela bir köpek olsam sevilsem hep ve şımarsam fazla sevgiden. Fakat insanız nihayetinde ne özgürce kanat çırpıp uçabiliyoruz ne de özgürce suyun derinliklerinde yüzebiliyoruz. İnsanız nihayetinde hiçbir hayvan kadar saf ve temiz olamıyoruz. Onlar gibi olmak isteyip duruyoruz sadece. Onlar gibi olmaya hiç çalışmıyoruz. Sadece onlar gibi olmayı istedikçe istiyoruz.

Sonsuz

O kadar güzel bakıyorsun ki gözlerimin içine alamıyorum gözlerimi senden. Hep sana bakma isteği, hep seninle zaman geçirme isteği var içimde. Bir tek senin düşünceli konuşman beni mutlu ediyor. Bir tek seninle olmak mutlu ediyor. Sen üzgünken, moralin bozukken benimde suratım asılıyor, seninle biraz muhabbet etsek yüzümde güller açıyor. Ne yaptın bana bilemiyorum ama bildiğim tek bir şey var karamsar düşüncelerimden uzaklaştırdın beni çünkü seni düşünürken asla düşmüyor yüzüm.

Bu ne kadar sürecek bilmiyorum aslında bitsin istemiyorum. Uzaktan uzağa bile olsa seninle aynı yerde olduğumu bilmek bana yetiyor. Böyle mutluyum ve mutluluğumun böyle devam etmesini istiyorum. Aslında sonunu bile bile yine umutlandırıyorum kendimi. Bir platoniklik bu kadar mı güzel yaşanır! Yaşanıyormuş işte ellerine tutamadan yüzüne dokunamadan yaşanıyormuş anladım.

Şikayetim yok ama bu durumdan, dediğim gibi mutluyum. Mutlu olmak için birlikte olmamamıza da gerek yok belki birlikte olsak daha da zor olurdu bizim için sonu. Ben hayallerimde hep en güzelini hayal ettim, gerçekmişcesine düşündüm ve sonunda mutlu uykuya daldım. İnsan aslında böyle umutsuzluk içindeyken nasıl mutlu olmak için uğraşırmış anladım. Biraz pollyannacılık biraz hayal gücümle ben seninle mutluluğu bile yaşadım. Böylesi en güzeli, böylesi en zoru çünkü umutlar sonsuz ve ben sonsuzluğumda seninle güzel anılar biriktirdim hayatımda.

Veda

Sana bir mektup yazmak istedim. Hiçbir zaman cesaret edip yüz yüzeyken söyleyemediğim şeyleri, kağıda döküp içimi rahatlatmaktı biraz benimki. Eskiye dönüp düşündüm. Keşke dedim, keşke söyleseymişim. Pişmanlığımı o gün anladım. Söylesem ne kaybederdim ki.. Ya istemezdin ya da yüzümü güldüren o istediğim şey gerçekleşirdi ve benim olurdun. Zaten söyleyememe rağmen yüz yüze bile bakmıyorken, ha o zaman kaybetmişim ha biraz daha geç ne fark edecekti ki..

Mektupta senden benden bizden bahsettim. Olmayan bizden.. Yıllardır kurduğum hayalleri sayfalarca yazdım sana. Yazdım ama benimki gerçekten de sadece hayallerden ibaretti. O mektup senin eline geçmeyecekti hiçbir zaman biliyorum. Kendi kendimi ne kadar umutlandırsam da kalbim asla kabul etmese de biliyordum birlikte olamayacağımızı.

Ben şimdi pişmanlıklarım ve keşkelerimle dolu hayatımda yaşamaya çalışıyorum. Beynimi karıncalandırıyor düşünceler, hayaller.. Gözümde canlanıyor bir bir yaşayamadıklarımız. İçimde bitmesi gereken o umut azalmıyor da gün geçtikçe daha da artıyor sanki. Seni hiç görmeden, sesini duyamadan, fotoğraflarına baka baka umudumu yitirmemeye çalışıyorum ama nafile.


Şimdi elimde fotoğrafın, iç çeke çeke bakıyorum gözlerinin içine. Söylemek istediğim çok şey varken anlamlı gözlerin izin vermiyor söyleyeceklerime. Bir veda etmeliydim artık sana bu mektup seninle ilgili son yazımdı benim. İçimi sayfalara kustum ve rahatladım. Bu uzun ve zor dönemi kağıtlara döktükten sonra kapatmak kolay olmayacaktı elbette ki ama alışacağım nasılsa.. Elveda..

Rengarenk Hayat

Kalabalıklar ardında bile saklı olan yalnızlığımla uyandım güne. Yine aynı sessizlik, yine aynı boğucu hava. Yatağımda doğrulup düşündüm uzun bir süre. Güneşli bir güne yalnız merhaba demenin hüznü içindeydim. Yalnızlığımla bugün ne yapsam diye düşündüm durdum. Yapabildiğim tek iyi şeyi, yazı yazmayı seçtim. Ama nafile kağıt önümde, kalem elimde sadece boş sayfaya bakıp duruyorum. Bir şey anlatmalıydım sana diye düşündüm Nereden başlayacağımı bilmeden sadece bir şeyler anlatmalıydım.Seninle bir gün konuşurum umuduyla günlerdir kafamda kurup duruyorum ne söyleyeceğimi. Olur ya dinlersin beni belki diye sayfalar dolusu konuşma hazırladım sonra. Kendimi toparladım ve aynanın karşısına geçtim ciddi bir yüz ifadesiyle ve bir o kadar da masum bir şekilde anlattım kendimi sana. Ne için konuşmadığımızı, hatta konuşmayı bırak neden yüz yüze bile bakmadığımızı düşünüp anlattım bir bir. Hayalimde o kadar güzel dinliyordun ki beni. Tamam dedim böyle dinlerse eskisi gibi bile olabiliriz.

Seninle o kadar güzel anılar biriktirdim ki, hatırladıkça güldü yüzüm. Sonra gidişin gelince aklıma ağlamaklı oldum. Gözlerim dolu dolu en dokunaklı şarkıları sırasıyla açttım.  Gerçekleri düşünürken bir an içim ürperdi. Gerçekleri düşünmek ne kadar da acı veriyor. Aslında her şey belli başı da sonu da belli, bitmiş bir şey için uğraş vermek benimki. Sonra vazgeçiyorum seninle konuşmaya. Konuşmayı en çok istediğim zamanlarda susmak zorunda olduğumu hissediyorum. Eğer konuşmak istersem dinlediğim şarkılar durdursun beni, ağlamam mani olsun seninle konuşmaya. Susuyorum kağıtlara kusuyorum içimi. Hissettiklerimi, istediklerimi, düşüncelerimi.  Aslında seni ve senli yalnızlığımı yazmak istiyorum. Seni yaşayamıyordum ve anca kağıtlara döktüğüm kadar hayatımda vardın. Ne zor şey seninle bir yalnızlığı paylaşmak. Seninle nasılda alışmışım yalnızlığa Sahi ya susmasaydım her şey rengarenk olabilir miydi?