Veda

Sana bir mektup yazmak istedim. Hiçbir zaman cesaret edip yüz yüzeyken söyleyemediğim şeyleri, kağıda döküp içimi rahatlatmaktı biraz benimki. Eskiye dönüp düşündüm. Keşke dedim, keşke söyleseymişim. Pişmanlığımı o gün anladım. Söylesem ne kaybederdim ki.. Ya istemezdin ya da yüzümü güldüren o istediğim şey gerçekleşirdi ve benim olurdun. Zaten söyleyememe rağmen yüz yüze bile bakmıyorken, ha o zaman kaybetmişim ha biraz daha geç ne fark edecekti ki..

Mektupta senden benden bizden bahsettim. Olmayan bizden.. Yıllardır kurduğum hayalleri sayfalarca yazdım sana. Yazdım ama benimki gerçekten de sadece hayallerden ibaretti. O mektup senin eline geçmeyecekti hiçbir zaman biliyorum. Kendi kendimi ne kadar umutlandırsam da kalbim asla kabul etmese de biliyordum birlikte olamayacağımızı.

Ben şimdi pişmanlıklarım ve keşkelerimle dolu hayatımda yaşamaya çalışıyorum. Beynimi karıncalandırıyor düşünceler, hayaller.. Gözümde canlanıyor bir bir yaşayamadıklarımız. İçimde bitmesi gereken o umut azalmıyor da gün geçtikçe daha da artıyor sanki. Seni hiç görmeden, sesini duyamadan, fotoğraflarına baka baka umudumu yitirmemeye çalışıyorum ama nafile.


Şimdi elimde fotoğrafın, iç çeke çeke bakıyorum gözlerinin içine. Söylemek istediğim çok şey varken anlamlı gözlerin izin vermiyor söyleyeceklerime. Bir veda etmeliydim artık sana bu mektup seninle ilgili son yazımdı benim. İçimi sayfalara kustum ve rahatladım. Bu uzun ve zor dönemi kağıtlara döktükten sonra kapatmak kolay olmayacaktı elbette ki ama alışacağım nasılsa.. Elveda..